Terwijl ik op de volgende skilift zit, kijk ik naar beneden om te zien of de kinderen goed vertrokken zijn. Mijn dochter zie ik niet meer. Mijn zoon zit nog op exact dezelfde plek als waar hij een kwartier geleden neerplofte. Hij was al uitgeput nog voor de eerste les begonnen was. Ik onderdruk de drang om een twee meter hoge jump uit de lift te proberen en probeer te focussen op de besneeuwde bergtoppen voor mij.
Wanneer ik ‘s middags terugkom aan het startpunt, zie ik mijn zoon al van ver op mij aflopen. Het is moeilijk om zijn gelaatsuitdrukking af te lezen onder die gigantische skibril. Van zodra hij in mijn armen valt, wordt het echter duidelijk, want er volgt een hartverscheurend gehuil. Het was ‘de vreselijkste ochtend uit zijn leven, de juf was veel te streng en de oefeningen veel te gemakkelijk’.
Ik laat hem uitrazen, want ik herken dit. Het is zijn manier om een paar uur spanning los te laten. Hij deed hetzelfde na zijn eerste les op de tekenacademie en zijn eerste middag bij de jeugdbeweging. Opnieuw borrelt bij mij de herkenbare worsteling op tussen hem voor altijd bij mij houden of hem toch te helpen zijn grenzen te verleggen. Hij kalmeert maar moeilijk. Reality check numero quattro: we zullen vandaag nog niet met z’n viertjes gezellig samen de berg afglijden.
Gelukkig is het er vlakbij het bergrestaurant waar alle ouders op hetzelfde moment eten willen halen voor hun uitgehongerde kroost. Met een snikkend en jammerend kind schuif ik aan in een ruimte waar ik warempel heimwee krijg naar een mondmasker. De afbeeldingen boven de toog proberen ons te verleiden met hotdogs, pizza en panini’s en mijn zoon vrolijkt ietwat op. Hoopvol bestel ik twee hotdogs voor hem en één voor zijn zus. Reality check numero cinque: Italiaanse berghotdogs zijn geen ‘gewone’ hotdogs. Voor vijf euro krijg je een geplette croissant met daartussen een verticaal gehalveerde worst.
Uiteraard begint het gehuil opnieuw. Nu niet enkel de zoon, maar ook de dochter. Ik denk aan mijn imaginaire masterclass ‘kalmte bewaren’ en steek het op de vermoeidheid. Ik ga terug naar de kassa om een halve liter ketchup en kwak het goedje tussen de croissants. Het is verbluffend hoe snel ik mijn principes overboord gooi onder druk van uitgeputte kinderen. Wat hen betreft, dekt zelfs de term ‘hangry’ de lading niet. Met een lege maag veranderen ze in ‘hongsters’: hongerige monsters.
In ieder geval: de veredelde croissants doen de gemoederen bedaren. De dochter wil terug naar de les, met de zoon gooi ik het op een akkoordje: als hij de hele week in de voormiddag les volgt bij de juf, mag hij in de namiddag ‘les volgen’ bij zijn mama. Hij vindt het goed en ik voel dat de rust ook in mijn lijf terugkeert. Tot de volgende ochtend althans…
