Vraag je je soms hoofdschuddend af waar het met de mensheid naartoe gaat? Is optimisme voor jou hetzelfde als naïviteit? Ik ken een plek waar het leven je zélf die roze bril op je neus zet.
Toegegeven, ik ben vatbaar voor vrolijkheid. Als een onbekende naar mij glimlacht, vraag ik mij niet argwanend af wat die van mij wil. Goed nieuws is voor mij geen ‘accident de parcours’ tussen twee tegenslagen in. Een lachende leerling of een grappige meme zijn voldoende om mijn dopaminepeil te doen pieken. En hoewel ik besef dat niet iedereen zo gemakkelijk wordt aangestoken door lichtvoetigheid, merkte ik vorige week dat de juiste setting wonderen doet.
Ik ging naar een plek waar de kerstlichtjes een welkome baken waren in het deken van mist. Zelf zat ik diep weggedoken in mijn sjaal, schouders opgetrokken, maar de man die mij verwelkomde, hield zich warm door te huppelen van het ene been op het andere. Ik wist niet zeker of hij klapte van blijdschap om mij te zien of om zijn handen warm te houden. Hij bedankte me nog voor ik mijn identiteitskaart had getoond en wees me de weg naar binnen, waar in een ijskoude gang een volgende breedlachende jongeheer met alcoholgel klaarstond. Omdat ik even moest wachten, sloeg hij een praatje.
Nu ben ik niet zo goed in praatjes met onbekenden. Er slaat mij altijd een onbestemde schrik om het hart dat het gesprek zal stilvallen en we beiden wanhopig proberen geen oogcontact te maken. Maar deze man had duidelijk al honderden anderen voor mij op hun gemak gesteld. Ook hij vond het fijn dat ik er was en praatte mijn angst voor vreemden vliegensvlug weg. Daarna werd ik nog door drie andere mensen verder geholpen die mij stuk voor stuk - ondanks de kou en de tocht - vrolijk welkom heetten. Ik begon me af te vragen of er iets in de lucht hing waardoor kribbigheid als sneeuw voor de zon verdween. Mocht ik urenlang in een koude inkomhal staan, ik zou met de beste wil ter wereld die mondhoeken niet meer omhoog krijgen.
Maar neen, deze mensen waren óf immuun voor de kou en de sleur, óf gewoon de redders van de negativiteit. Ik werd glimlachend verwelkomd, de weg gewezen, op een ontsmette stoel gezet en aangemoedigd. Aan de man die voor de miljoenste keer dezelfde vragen moest stellen kon ik niet merken dat het hem ook maar één seconde verveelde. Het leek alsof ik de eerste van de dag was. Hij had zelfs een schilderij aan de muur gehangen om zijn tijdelijke plekje wat in te richten. Ook de vrouw waar ik uiteindelijk bij terechtkwam, was opgewekt en energiek. Ze deed precies wat ze die dag al honderden keren had gedaan, maar ze nam wel haar tijd om mij op mijn gemak te stellen. En opnieuw bedankte ze mij hartelijk.
En toch moest het beste nog komen. Toen ik zat te wachten om naar huis te mogen, net als tientallen anderen rondom mij, werden we getrakteerd op de vleesgeworden levensvreugde. Hoewel hij ongetwijfeld ook al urenlang hetzelfde stond te doen, bleef de man grapjes maken en interesse tonen. Hij stond erop iedereen persoonlijk naar een stoel te begeleiden als waren wij koningen op weg naar onze troon. Hij bedankte iedereen die opstond en naar huis ging. Ik was diep onder de indruk van zoveel opgewektheid.
Het merendeel van de mensen die ik ontmoette, was daar vrijwillig. Ze hadden er evengoed voor kunnen kiezen om thuis in hun warme zetel te zitten. Niemand had het hen kwalijk genomen als ze eens even niet glimlachten of als ze stonden te rillen van de kou. Ze leken gewoon oprecht blij om te kunnen helpen. De hele tijd door werd ík bedankt, maar is dat niet de omgekeerde wereld?
Dus aan elke medewerker van het vaccinatiecentrum in Deinze, en bij uitbreiding aan elke medewerker van élk vaccinatiecentrum: jullie maken wel degelijk een verschil. Het is het verschil tussen het lijdzaam ondergaan van een noodzakelijk kwaad, of het verrast doorlopen van een vlekkeloos georganiseerde campagne. Omdat vreemden knuffelen niet mijn ding is - en momenteel trouwens min of meer verboden - wist ik niet goed hoe jullie te bedanken. Ik kan alleen maar hopen dat deze brief jullie bereikt.
Jullie hebben van mijn vaccinatie een vrolijke herinnering gemaakt.
