Vrijdag dertien november was een geluksdag. Voor mijn collega die de liefde vierde en voor iedereen die daarvan getuige mocht zijn. Ik kies ervoor om mij dat geluk te herinneren. Ik kies voor het beeld van de driejarige diva op de dansvloer als voorgrond, met als achtergrond een zwart-witfoto van een zwangere vrouw die zich vastklampt aan een raamkozijn. Dat ze altijd tegelijkertijd zullen verschijnen als ik aan 13/11/15 denk, is onvermijdelijk.
Ik hoorde pas van de horror ergens vroeg in de morgen van 14 november. Tot dan was 13 november echt een geluksdag geweest. Het was één van de eerste keren dat ik niet ongelukkig bij de kapper buitenkwam. (Dat ik een rampzalige kapselgeschiedenis heb, is een publiek geheim.) Mijn leerlingen stuiterden rond met hun gezonde vrijdagnamiddagenergie en het cadeau voor het bruidspaar zag er geweldig uit, dankzij de gezamenlijke inspanningen van heel wat collega’s. Ik keek ontzettend uit naar een zorgeloos avondje klinken op de liefde.
Die vrijdagavond waren er kippenvel en tranen, net zoals elders op de wereld, maar hier van ontroering en geluk. Het absurde daarvan drong pas later door. In een majestueus decor voelde ik de zaal zinderen van emotie. Op zeventien jaar tijd had dit koppel zijn liefde zo diep geworteld dat het tijdens de openingsdans leek alsof er maar één iemand op de dansvloer stond. De miniprinsesjes reden rond op hun speelgoedpaard, de torens roomsoezen overhaalden zelfs de strengste dieetgoeroes en de gelukskoekjes voorspelden niets dan goeds. En hoewel ik vanaf een uur of twee in die roes van gelukzaligheid een sluimerende ongerustheid ontwaarde over enkele kennissen in Parijs, nam ik het weloverwogen besluit er de rest van het feest niet door te laten ontsieren.
Er is altijd nog tijd om ongerust en bang te zijn. Ik kreeg al gauw een geruststellende sms, maar voor honderden andere mensen was dit niet zo. Voor duizenden mensen in oorlogsgebieden is die ongerustheid en angst een levenswijze. Vorige vrijdag was een deuk in de onbezorgdheid van de westerse wereld. Maar ik kies ervoor om geborgenheid, vriendschap en liefde te laten primeren op de smeulende angst. Ik heb mijn leerlingen gisteren en vandaag op een – hopelijk – overtuigende manier proberen gerust te stellen. Er zijn op deze aardbol veel meer mensen die houden van dan mensen die haten. Aan haat heb ik geen boodschap, maar als ik mijn kinderen thuis en op school kan meegeven dat vrijdag de dertiende voor heel veel mensen ter wereld ook een dag van de liefde was, dan is dat de belangrijkste les die ze dit schooljaar hebben geleerd.
